به گزارش پایگاه خبری تحلیلی گیل رسا ،مدتی است در یکی از شهرستان‌های غرب گیلان، پدیده‌ای قابل تأمل به عرف مدیریتی بدل شده؛ به محض آنکه یکی از حامیان نماینده مردم به مسئولیتی منصوب می‌شود، موجی از تبریک‌های هم‌زمان و دسته‌جمعی ــ آن هم از سوی سایر حامیان نماینده ــ به دفتر مسئول تازه‌منصوب شده سرریز می‌کند؛ جشنی نمادین که گویی فتح بزرگی صورت گرفته است.
در نگاه اول شاید این رفتار نشانی از همدلی و احساس افتخار جمعی باشد، اما اگر لایه‌های پنهان این کنش اجتماعی را واکاوی کنیم، سوالاتی به ذهن می‌رسد:
آیا انتصاب در مسئولیت محدود شهرستان، به معنای پیروزی فردی یک جریان سیاسی است که هر بار این‌گونه به استقبالش می‌رویم؟
واقعیت آن است که مسئولیت در قبال جامعه، فرصتی است برای خدمت و نه کسب امتیاز فردی یا گروهی. وقتی قرار باشد هر یک از اطرافیان یک چهره سیاسی طی زمان به منصب خاصی برسند و با این انتصاب، حلقه نزدیکان برای تبریک شتاب کنند، جامعه چه پیامی از این رفتار دریافت خواهد کرد؟
اگر قرار باشد ذوق‌زدگی‌های هر انتصاب، به نشانه پیروزی جدید یک جریان یا منسوب به نماینده خاص تکرار شود، این خطر وجود دارد که روحیه شایسته‌سالاری و مطالبه‌گری اجتماعی رنگ ببازد.
گاهی این روند تبریک‌های نمادین، نه تنها آرام‌آرام توجهات را از کارآمدی و شاخص‌های اخلاقی دور می‌کند، بلکه اصل انتصاب را با حواشی سیاسی و رفاقتی گره می‌زند.
به بیان دیگر، انگار که مسئولیت‌های حکومتی برای برخی پاداش وفاداری سیاسی است، نه نتیجه یک فرآیند شفاف و تخصص‌محور.
نکته دیگری که این وضعیت تداعی می‌کند این است:
شاید در چشم مردم، همه منتظرند که بالاخره تک تک اطرافیان و نزدیکان یک فرد خاص، به ترتیب مناصب را کسب کنند! و هر بار، رفتارهای دسته‌جمعی، این حس را تقویت می‌کند که حلقه‌های بسته قدرت، فراتر از مصالح عمومی، خود را جشن می‌گیرند.
در پایان، جای تأمل است که اگر تبریک‌های صادقانه صرفاً یک رسم انسانی بود، شایسته بود با ورود نیروهایی متخصص و کارآمد، برای آینده‌ای بهتر جشن بگیریم. اما اگر مسیر به جشن گرفتن برای وفاداری سیاسی یا قرابت شخصی ختم شود، جامعه و توسعه آن بازنده خواهند بود. نقد این روند، نه از سر مخالفت با افراد که دغدغه‌ای است برای سلامت اجتماعی و شفافیت در مناسبات مدیریتی.
ثبت دیدگاه