به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گیل رسا» از صومعه سرا، مسیر کوتاه طاهرگوراب به ضیابر، عمری به اندازه خودش پیدا کرده؛ عمری که هر روزش برای مردم دو شهر، یادآور یک سؤال ساده است: چرا این جاده، همیشه همینطور باید بماند؟
آسفالت این راه ـ که قرار بود شاهراه ارتباط روزمره باشد ـ حالا بیشتر به چالش مکانیکی روزانه شبیه شده: ترکها و چالههایی که ماشینهای مردم را به آچاربندی و صافکاری ناخواسته دعوت کردهاند.
این معضل فقط زمزمه کوچه و بازار نیست. همه میدانند که بارها در نشستهای رسمی و خبری فرمانداری، خبرنگاران و اهالی رسانه این مشکل را با زبان آرام و نقد منصفانه، به گوش مسئولان شهری رساندهاند. اما هر بار تنها صدای پاسخ، همان طنین ملایم وعدههای همیشگی است.
کوتاهی مسیر شاید فقط پنج دقیقهای باشد، اما طول حرفها و گلایههای مردمش سالهاست ادامه دارد؛ هر سال آسفالت پوسیدهتر و نارضایتی تازهتر میشود.
در نگاه مردم، شاید اسرائیل این جاده را هدف قرار نداده، اما بیتوجهی و خاموشی وعدهها، اثرش کمتر از خسارت یک حمله نیست.
خودروها با گذر از این راه، به جای رسیدن سریع و امن، هربار هزینهای تازه بار میآورند؛ انگار پرداخت خرج تعمیرات، بخشی از عوارض عبور از این چند کیلومتر شدهاست.
جالب آنکه در تمام این مدت، جاده بیچاره نه مدعی دارد و نه مدافعی جز مردم و خبرنگاران. آنان که هر سال با امید به بازسازی، منتظر عملند اما فعلاً سهمشان فقط صبر و یادآوری دائم موضوع در نشستها و میزهای رسمیست.
بهقول یکی از اهالی: «اگر قرار بود این جاده با مرور وعدهها ترمیم شود، الان اروپا از مسیر طاهرگوراب به ضیابر الگو میگرفت!»
شاید فرصت شود که یکبار هم مسئله نه پشت تریبون و در بند وعده، بلکه در دل عمل و اراده، نقطه پایان پیدا کند؛ تا دیگر این مسیر کوتاه، پرخرجترین عبور برای مردم دو شهر نباشد.
ثبت دیدگاه